വിഷുക്കണി

മുറ്റത്തെ കണിക്കൊന്നമൊട്ടുകൾ വിരിഞ്ഞല്ലോ

മുത്തമിട്ടല്ലോ മീനമാസത്തെ ചുടുതെന്നൽ

“എന്തിത്ര നേരത്തേ നീ മന്ദഹാസവുമായി

വന്നെത്തീ?” വിഷുപ്പക്ഷി ചോദിച്ചൂ ഭയത്തോടെ

പൊന്നിനു വിലകൂടി, മേടമാകുമ്പോഴേക്കും

ഉന്നതമാകും വിലയെന്നു നീ നിരൂപിച്ചോ

മണ്ണിനു മണിത്താലി നേരത്തേ ചാർത്തീ ? ദൂരെ

വിണ്ണിലെ പെണ്ണിന്നപ്പോൾ തുടുത്തൂ കവിളുകൾ !

കാവ്യസമ്പത്താൽ ധന്യമാകിയ മലയാള-

കന്യയ്ക്കു ചാർത്താൻ കാവ്യഹാരങ്ങളില്ലാതാണോ

‘ഒരു ഗ്രാം’ തങ്കംകൊണ്ടു തീർത്തുള്ള പൂശുമാല

കവികൾ ചാർത്തിക്കുന്നൂ? മോഹനമെന്നോതുന്നൂ?

അക്ഷരം തെറ്റില്ലാതെ എഴുതാൻ പഠിക്കാത്തോർ

വിശ്രുത മഹാകവിയെന്നല്ലോ ചമയുന്നു

ലജ്ജിക്ക മലയാളമങ്കേ ! നീ പറയുന്ന-

തൊക്കെയും ‘മംഗ്ളീഷാ’യി മാറിപ്പോയ് ദയനീയം...

മന്ത്രിമാർ പൂരപ്പാട്ടു പാടുന്നൂ, അരങ്ങതിൽ

ചന്തത്തിൽ ‘ശിവതാണ്ഡവ’ത്തിനു മുതിരുന്നു.

ഗുരുവെ പഠിപ്പിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുന്നൂ ശിഷ്യർ,

ഇരുകാലിയാം മൃഗം മകളെ പ്രാപിക്കുന്നു.

കള്ളന്മാർ പോലീസിനെ ചാക്കിട്ടു പിടിക്കുന്നു,

‘വെള്ള’വും മണലുമിന്നുറക്കം കെടുത്തുന്നു,

കണ്ണീരു പൊഴിക്കുന്നു മാലിന്യക്കൂമ്പാരങ്ങൾ,

ഉണ്ണാതെയിരിക്കുന്നു വായയില്ലാത്തോർ നാട്ടാർ.

ക്രൂരമാം കൊലപാതകങ്ങളോ പെരുകുന്നു

കോടികൾ ഗാന്ധിച്ചിത്രം പേറി ഹാ! മറയുന്നു

നീതിദേവതയെന്ന ഗാന്ധാരിതൻ കണ്മുന്നിൽ

നൂറ്റവർ ചിരിക്കുന്നു, പാഞ്ചാലി വിതുമ്പുന്നു.

ആരൊരുക്കീടും വിഷുക്കണി, യെന്നകത്തളം

നോവുമ്പോൾ, ചിരിതൂകി ചൊല്ലുന്നു ടീവീ ചാനൽ:

“ചാരിയീ കസേലയിലിരിക്കൂ സഖേ ! നാടിൻ

ചാരുദൃശ്യങ്ങൾ കാണാൻ ബട്ടനൊന്നമർത്തുക.”